Ocena wyników witrektomii przez pars plana u chorych na chorobę Bensona

Wstęp
choroba Bensona (skrzenie bielejące, ang. asteroid hyalosis) to drobne białe zagęszczenia uwapnionych fosfolipidów w ciele szklistym. W znacznym stadium zaawansowania może ona obniżać ostrość wzroku oraz upośledzać komfort widzenia w wyniku obecności mętów przed okiem. Metodą leczenia u tych pacjentów jest witrektomia przez pars plana. Cel: ocena wyników chirurgicznego leczenia chorych na chorobę Bensona.

Materiał i metody
badanie przeprowadzono w grupie chorych na chorobę Bensona poddanych zabiegowi pars plana witrektomii w latach 2012–2014. Określono rozpoznanie kliniczne, ostrość wzroku z najlepszą korekcją przed zabiegiem oraz po zabiegu. Wykonano badanie USG B gałki ocznej przed zabiegiem i po zabiegu. Badana grupa składała się z 7 osób (8 oczu), w tym 5 mężczyzn i 2 kobiet w wieku od 66 do 82 lat (średnia wieku 74 lata).

Wyniki
u 5 pacjentów, u których z chorobą Bensona współistniała zaćma, wykonano jednoczesny zabieg fakoemulsyfikacji i witrektomii. W przypadku jednego pacjenta w pierwszej kolejności wykonano witrektomię przez pars plana, a nastepnie, 5 dni później, fakoemulsyfikację zaćmy i dotorebkową implantację zwijalnej soczewki wewnątrzgałkowej. U dwóch pacjentów wykonano jedynie pars plana witrektomię. Wszyscy pacjenci zostali skontrolowani w 7. dniu od zabiegu oraz w okresie od 1 miesiąca do 1 roku od operacji (średnio 8 miesięcy). U wszystkich badanych odnotowano poprawę ostrości wzroku i subiektywną poprawę komfortu widzenia.

Wnioski
u pacjentów ze zwyrodnieniem ciała szklistego pod postacią skrzenia bielejącego zabieg witrektomii przez pars plana umożliwia poprawę ostrości wzroku oraz subiektywnego komfortu widzenia. Stwierdzono to zarówno u pacjentów, u których wykonano pars plana witrektomię oraz fakoemulsyfikację zaćmy i dotorebkową implantację zwijalnej soczewki wewnątrzgałkowej, jak i u pacjentów poddanych jedynie zabiegowi pars plana witrektomii.



Introduction
In Benson’s disease (scintillatio albescens or asteroid hyalosis) slight, white condensations of phospholipids are seen in the vitreous. In advanced stages, the decrease of visual acuity or subjective discomfort of vision may follow due to floaters. The pars plana vitrectomy is the treatment of choice in these patients. Purpose: To evaluate surgical treatment outcomes in Bensons’ disease.

Material and methods
The research was carried out in a group of patients with Benson’s disease, who had undergone 23G or 25G pars plana vitrectomy in 2012–2014. The evaluated data included: diagnosis, the pre- and postoperative best corrected visual acuity as well as the pre- and postoperative ocular ultrasound (B scans). The study group consisted of 7 patients (8 eyes), including 5 men and 2 women, at the age of 66 to 82 years (mean age of 74 years).

Results
In 5 patients with concomitant cataract, combined procedures of phacoemulsification and pars plana vitrectomy were performed. In one patient, pars plana vitrectomy was done first followed by phacoemulsification with intraocular lens implantation at a later date. In two cases, only pars plana vitrectomy was performed. All patients were examined 7 days postoperatively and the follow up period ranged from 1 month to 1 year (mean follow up duration of 8 months). Visual acuity and subjective comfort of vision improved in all cases.

Conclusions
Pars plana vitrectomy enables improvement of visual acuity and subjective comfort of vision in patients with Benson’s disease. It was confirmed in both subgroups, i.e. in patients who underwent both pars plana vitrectomy and phacoemulsification with intraocular lens implantation, and those in whom only vitrectomy was performed.