Ocena użyteczności dostępnych metod diagnostycznych w rozpoznawaniu dysfunkcji gruczołów Meiboma

Cel
ocena korelacji między zaawansowaniem dysfunkcji gruczołów Meiboma i wielkością ich zaniku a nasileniem objawów ocznych i wynikami ogólnie dostępnych testów diagnostycznych wykorzystywanych do rozpoznawania zespołu suchego oka.

Materiał i metody
do badania włączono 91 pacjentów (182 oczu) w wieku od 20 do 75 lat. U wszystkich pacjentów oceniono stopień nasilenia objawów ocznych oraz przeprowadzono badanie okulistyczne obejmujące parametry takie jak: częstość mrugania /min, analiza morfologii brzegów powiek, test przerwania filmu łzowego, test Schirmera, analiza morfologii gruczołów Meiboma wykonana za pomocą meibografii oraz ilościowa i jakościowa ocena wydzieliny gruczołów Meiboma.

Wyniki
wielkość zaniku gruczołów Meiboma pozytywnie korelowała ze stopniem upośledzenia jakości wydzieliny (rs = +0,2, p = 0,006) oraz zaburzeniem drożności gruczołów Meiboma (rs = +0,19, p = 0,009). Wykazano istotną korelację między objawami zespołu suchego oka a wielkością atrofii gruczołów Meiboma (rs = +0,22, p = 0,003). Częstość mrugania pozytywnie korelowała z wielkością parametrów określających morfologię i funkcję gruczołów Meiboma, a także stopniem nieprawidłowości brzegu powieki (rs = +0,27, p = 0,0002) i wartościami testu Schirmera (rs = +0,16, p = 0,03).

Wnioski
analiza nasilenia objawów ocznych, ocena częstości mrugania, jakości i ilości wydzieliny gruczołowej mają decydujące znaczenie we wczesnej i skutecznej diagnostyce pacjentów z dysfunkcją gruczołów Meiboma.



Aim
The aim of this study was to investigate the asociation between severity of Meibomian gland dysfunction, Meibomian gland loss, self-reported dry eye symptoms as well as results of diagnostic tests available for dry eye assessment.

Material and methods
Ninety one patients (182 eyes) aged 20 to 75 were enrolled in the study. History was taken from all subjects regarding self-reported ocular symptoms and further examination was performed sequentially as follows: blinking rate measurement, slit lamp examination including quantification of morphologic lid features, tear film break-up time testing, Schirmer test, assessment of Meibomian gland morphology using meibography and meibum quality or expressibility grading.

Results
Meibomian gland loss positively correlated with meibum quality (rs = .2, p = .006) and expressibility (rs = .19, p = .009). There was a significant association between dry eye symptoms and meibomian gland loss (rs = .22, p = .003). Blinking rate correlated with morphological and functional Meibomian gland parameters, lid margin abnormalities (rs = .27, p = .0002) and Schirmer test score (rs = .16, p = .03).

Conclusions
Ocular symptom assessment, blinking rate and meibum expressibility/quality grading all have diagnostic power to identify patients with Meibomian gland dysfunction.